Rozdział pierwszy

Ten rozdział jest spokojny i nie ma w nim dużego szału, ponieważ chciałam zrobić małe wprowadzenie postaci. Jak wytrwasz do końca to jestem z Ciebie bardzo dumna :D.

Floaroma było jednym z najpiękniejszych miast w Sinnoh. Mieszkańcy żyli w zgodzie z przyrodą, która pielęgnowali i obdarzali miłością. Natura odpłacała się im cudownymi, soczystymi owocami, pięknie pachnącymi kwiatami oraz spokojną atmosferą sprawiając, że żyło się tutaj bajecznie. Tak też czuła się Margaret przemierzając ulice tego magicznego miasta. Przez ten cały czas miała głowę w chmurach z powodu niezbyt ciekawej sytuacji.

Niecałą godzinę temu dostała od ojca nowego Pokemona, który miał być gwarantem wygrania najbliższych pokazów. Jej irytacja sięgnęła szczytu, kiedy dowiedziała się, że nowy podopieczny jest od matki oraz przeszedł solidny trening pod jej okiem. To przeszło wszelkie normy! Była wściekła na ojca z powody spiskowania za jej plecami oraz zmuszanie dziewczyny do rzeczy, których naprawdę nie miała ochoty robić. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Wayne poparł żonę i wręcz rozkazał córce wzięcie udziału w konkursie. Widać, że owinęła go sobie wokół palca.

Matka zostawiła jej też elegancką, różową kopertę pachnącą drogimi perfumami. Rodzicielka była dumną kobietą z wyższych sfer, więc uwielbiała różnego rodzaju luksusy. W dość krótkim liście znajdowały się informacje o Pokemonie, który pochodził z hodowli wysokiej rangi stworków należących do słynnych koordynatorów. Opisywała też ile zapłaciła za bezcennego czempiona, ile treningów poświęciła na niego. Nie odzywała się przez ponad pięć lat do swojej córki, ale miała tupet do niej napisać. Nic nie zainteresowała się jedynym dzieckiem tylko opisała cudownego, nowego podopiecznego nastolatki.

Dziewczyna miała w sercu małą nadzieję, że rodzicielka przeprosi ją za wszystkie krzywdy jakie wyrządziła rodzinie i zaproponuje spotkanie, w którym mogłyby porozmawiać, wyjaśnić wszystkie sprawy. Poczuła szczególną dozę bólu, który przerodził się w czystą złość. Jak ona mogła pomyśleć, że jeszcze kiedyś wybaczy własnej matce?

Jak dalej zagłębiała się w lekturę listu, jej gniew zaczął się coraz bardziej pogłębiać. Kobieta wprost napisała, żeby Margie pozbyła się leniwej kotki oraz zapomniała o swoich pozostałych Pokemonach, ponieważ ona będzie jej podsyłać stworki z dobrych hodowli stworzone do pokazów.

- Meow. - wskoczyła jej niespodziewanie kotka na ramię. Zaczęła głośno mruczeć, ocierając się o twarz trenerki i wywołując na jej buzi ogromny uśmiech. List wraz z Pokeballem wypadł z rąk dziewczyny.

- Przepraszam. - odparła nieśmiało osiemnastolatka. - To chyba twój Pokeball. - podała Margaret czerwono-białą kulę oraz list. - Jestem Polly. - przedstawiła się cała zarumieniona z zawstydzenia nastolatka.

Polly jest prostą, nieśmiałą dziewczyną posiadającą anielską urodę. Miała długie blond włosy, które delikatnie tańczyły pod wpływem wiatru. Za opaskę służył jej wianek z śnieżnobiałych i jasnoróżowych kwiatków. Delikatna opalenizna podkreślała jej malinowe wargi oraz jasnozielone oczy schowane za oprawkami dużych, czarnych okularów. Na buzię wkradły się olbrzymie rumieńce. Polly miała na sobie długie, jasnoniebieskie spodnie, gruby, jasnoróżowy sweter oraz białe, buty sportowe. Margie zastanawiała się jak napotkana dziewczyna może wytrzymywać w tak grubych ciuchach w upale. 

- Jestem Margaret. - podała jej dłoń wcześniej chowając Pokeball do kieszeni razem z listem. Nastolatki przez pewien czas mierzyły się wzrokiem uważnie się sobie przyglądając. - Polly Miguel?
- Margie Rowan?!
Dziewczyny rzuciły się sobie w ramiona głośno się przy tym śmiejąc. Miley patrzyła zdezorientowana na nie nie wiedząc skąd wziął się u jej właścicielki taki przypływ euforii. Nastolatki natomiast mocno się przytuliły i stały tak przez dłuższą chwilę ciesząc się własnym towarzystwem i niespotykanym szczęściem.
- Wspaniale cię widzieć kochana. - oznajmiła słodko blondynka po czym bezceremonialnie chwyciła trenerkę tak, że objęła jej głowę i porządnie rozczochrała włosy. Rowan śmiała się wniebogłosy swoim psychodelicznym śmiechem zwracając uwagę wszystkich przechodniów na ulicy. - Cicho bądź idiotko. - próbowała stłumić swój chichot Polly. - Wstyd nas narobisz wieśniaku.
- Powiedziała prawdziwa dama. - odparła sarkastycznie Margaret wyrywając się z uścisku przyjaciółki. Stanęła przed dawną koleżanką z ławki i szczerze stwierdziła. - Zmieniłaś się przez te dwa lata. Zbrzydłaś.
- Powiedziała prawdziwa miss. - dodała z ironią Polly.
- Zazdrościsz. - stwierdziła przybierając pozę modelki. Szturchnęła lekko nogą Glameow, która przybrała dumny wyraz pyszczka oraz elegancką postawę jakby zwyciężyła wstążkę w pokazach. - My dwie jesteśmy prawdziwymi gwiazdkami. To cud, że jeszcze nasi fani nie przybiegli po autografy.
Dziewczyny popatrzyły na siebie porozumiewawczo po czym wybuchnęły szczerym śmiechem.
- Chodź. - pogoniła Margie. - Za rogiem widziałam jeden z najlepszych barów naleśnikowych w Floaromie. To grzech, jeślibyśmy nie odwiedziły tego miejsca.
- Wiecznie głodna. - stwierdziła z uśmiechem na twarzy Polly. - Jesteś uzależniona od naleśników. Niezwykle trudny przypadek.

Przyjaciółki usiadły w pustym kącie baru, aby w zaciszu miejsca spokojnie porozmawiać. Siedziały na wygodnych, wiklinowych krzesłach z poduszkami w niebieskie kwiatki. Po całym pomieszczeniu rozchodził się aromat naleśników oraz słodkich sosów. Miley i Margie z niecierpliwością oczekiwały własnych porcji przez oglądanie zabieganych kelnerów czy patrząc z utęsknieniem w górę pysznych naleśników, które lądowały na sąsiednich stołach. Polly miała z całej sytuacji niezłą zabawę.
- Ty tylko o jedzeniu. - powiedziała patrząc na przyjaciółkę. - Tyle ciach się tutaj kręci, a ty nic.
- Jakie ciacha? - parsknęła z ironią Margie. - Prędzej się będą za tobą oglądać niż za takim pasztetem co ja.
Margaret przestała wierzyć w prawdziwą miłość, kiedy przekroczyła próg liceum. Nie potrafiła racjonalnie czy brak zainteresowania ze strony płci przeciwnej był spowodowany przez jej niezbyt atrakcyjną figurę, beznadziejnym charakterem czy innymi czynnikami. Kiedyś walczyła o wybranka swojego serca przez zaczynanie konwersacji, poznanie bliżej jego zainteresowań. Skończyło się to zwykłą kompromitacją, którą wspomina do dzisiaj z wielkim żalem dla siebie. Jak mogła być taka głupia, aby zrobić dla niego niektóre rzeczy, błagać wręcz o odrobinę zainteresowania. Później wszystko stało się dla niej obojętne. Czy posiada chłopaka czy nie. Poświęciła się swoim zainteresowaniom i wiodła  szczęśliwe życie singielki czekającą na to, aby ktoś o nią powalczył.
- Założę się, że jeden z tych przystojnych kelnerów zaprosi cię na randkę. - wskazała na trzech młodzieńców, którzy na okres letni chcieli zarobić trochę drobnych jako kelnerzy. Byli oni mniej więcej w wieku nastolatek.
- Ta, jasne. - powiedziała z udawaną radością Margie. - Poza tym co cię sprowadza do Floaromy? Nie widziała cię od ponad dwóch lat odkąd przeprowadziłaś się do Johto. Przyjechałaś na wakacje, wróciłaś na stałe czy zaczęłaś w końcu włóczyć się po świecie? - zmieniła temat. Przybrała pozę zaciekawionej osoby podnosząc przy tym lekko prawą brew.
- To dość długa historia. - wyznała z zawstydzeniem Polly. Była lekko zmieszana zadanym pytaniem, które wyraźnie ją zestresowało.
- Jeśli nie chcesz...
- W porządku. - odparła spokojnie Polly. - Wyjechałam wraz z rodzinką do Olivine w sprawie ciężkiego stanu zdrowia babci Grety. - Margie pokiwała twierdząco głową przypominając sobie miłą staruszkę o ciepłych błękitnych oczach, szczerym uśmiechu oraz włosach spiętych w idealnego koka. - To było coś naprawdę poważnego. Rodzice postanowili zostać, aby jej pomóc. Tato znalazł dobrą pracę w jednym biurze, mama zajęła się opieką babci oraz dorywczą pracą jako krawcowa, a mój młodszy braciszek wyruszył w podróż. - uśmiechnęła się nieśmiało. - Polubiłam Olivine, jednak moje serce pozostało w Floaromie. Została mi jedna klasa liceum, którą zamierzam skończyć właśnie tutaj. Postanowiłam zamieszkać u dziadków na stałe. Kto wie, może wybiorę się w podróż?
- Mam rozumieć, że Greta ma się dobrze?
- Tak. Wraca do zdrowia. - oznajmiła zawstydzona. - Przyznam szczerze, że nigdy nie poznałabym cię  na mieście. Zmieniłaś się Margie. Stałaś się bardziej seksowna. - puściła jej oczko.
Margaret zarumieniła się na komplement od przyjaciółki. To prawda, że przeszła poważną zmianę w wyglądzie. Zawsze miała puszyste brązowe włosy do ramion, a teraz zdążyła zapuścić je po pas. Do tego przefarbowała końcówki na bursztynowy odcień i zaczęła związywać je w dwa, długie warkocze związane czarnymi kokardkami. Nabrała trochę masy przez ciągłe siedzenie w domu, ale wzięła się w garść i razem  z Miley odbywają różne ćwiczenia. Zostało jej jeszcze kilka kilo go zrzucenia, ale efekty są coraz lepsze. Usta miała pełne w wiśniowym odcieniu, lekko garbaty nos oraz duże, czekoladowe oczy. Niedawno też przekuła sobie dodatkowe dziurki w prawym uchu.
Zdecydowanie zmieniła swój styl. Pozbyła się kiczowatych, błyszczących sukienek oraz bluzek zastępując je pastelowymi ciuchami, aby nie rzucać się w oczy przechodniów jakby była znakiem drogowym. Uwielbiała bluzki z indiańskimi wzorkami, przylegające jeansy oraz stare, czarne trampki.
- Dziękuję. - zarumieniła się.
Nastolatka rozmyślała o słowach przyjaciółki. Obie bardzo się zmieniły, jednak nadal były tak szalone i głupie jak za wczesnych lat szkolnej ławki. Poznały się w wieku siedmiu lat. Margaret wylała cały sok pomarańczowy na Polly, która należała do wrażliwych dziewczynek i rozpłakała się. Brunetka miała duże wyrzuty sumienia, więc poczęstowała koleżankę z klasy drugim śniadaniem, czyli naleśnikiem z kremem czekoladowym. Tak naleśniki w życiu Margie mają duże znaczenie. W ten sposób zyskała najlepszą przyjaciółkę na lata. Polly towarzyszyła jej nawet podczas pierwszej podróży. To były czasy.
- Margie. - kopnęła ją rozchichotana Polly.
- Co? - zdenerwowała się tym, że Miguel przerywa jej rozmyślenia.
- Miley! - zdenerwowała się trenerka kotki. - Masz własną miskę z jedzeniem. - załamała ręce, kiedy zobaczyła Glameow zjadającą naleśniki z syropem klonowym. - Trudno. Zrobię sobie później w domu.
Świetny humor dziewczyn został przerwany przez jednego młodego kelnera, który stracił równowagę i przewrócił się zbijając brudne naczynia obok stolika przyjaciółek. Na szczęście nic poważnego się nie stało, a chłopak niczym poparzony zaczął zbierać duże odłamki. Margaret czuła się niezręcznie, kiedy cały czerwony z zawstydzenia młodzieniec dotknął jej  nogi przez przypadek zaliczając przy tym mocne uderzenie głową o stół oraz rozlanie syropu klonowego na jego koszulę pracowniczą.
- Przepraszam. - odparł zmieszany szybko chowając się w kuchni.
- Widzisz. - stwierdziła rozbawiona Polly. - Jednak jakiś chłopak na ciebie poleciał.

Margaret po dobrze spędzonym popołudniu kręciła się z Glameow po Floaromie bez celu. Miała dobry humor i całkowicie zapomniała o liście od matki oraz nowym podopiecznym. Niestety Polly nie mogła dotrzymać jej towarzystwa, ponieważ musiała zrobić zakupy dziadkom oraz przyrządzić ciasta i sałatki na zbliżającą się imprezę urodzinową dziadka.
Dziewczyna przypomniała sobie o niezwykłym wydarzeniu na ulicy Kwiatowej. Postanowiła udać się w tamtą stronę, aby zobaczyć co takiego ciekawego tam się mieści. Kiedy weszła w głąb szerokiej ulicy była zdegustowana. Przebywała tu masa koordynatorów biegających od sklepu do sklepu w celu zakupienia kreacji dla siebie, Pokemona lub zdobycia innych pierdół. Mogła się tego spodziewać po rodzicach. Kolejny krok, w którym chcieli ją zmusić do wzięcia udziału w pokazach. W tej części miasta znajdowały się idealne rzeczy na te przedstawienia, stąd był ten tłum.
Humor Margaret prysnął niczym bańka mydlana. Postanowiła wrócić do domu dziadków, aby wyraźnie wytłumaczyć ojcu, że za żadne skarby nie weźmie udziału w pokazach. Glameow była innego zdania. Zaczęła głośno prychać, nastroszyła futerko oraz wysunęła pazurki. Margie w oddali zobaczyła Pokemona kota, który podobnie jak Miley wykazywał agresywną postawę. Wrogi kot ruszył w kierunku trenerki i jej podopiecznej.
Brunetka chwyciła swoją przyjaciółkę zanim ta wystrzeliła w stronę nieznajomego stworka. Glameow zaczęła rzucać się na wszystkie strony oraz syczeć. Trenerka nie widziała swojej podopiecznej nigdy w tak strasznym stanie.
Tym Pokiem okazała się Delcatty należąca tylko do jednej, wrednej koordynatorki. Gdy kotka zbliżyła się niebezpiecznie blisko Margaret zdenerwowała się i mocno tupnęła chcąc odstraszyć beżowego stworka.
- Catty. - zasyczała. Zwróciła uwagę kilku przechodniów.
- Delia. - przybiegła do niej trenerka. Jak Margie zobaczyła dawną rywalkę na oczy, ciśnienie jej podskoczyło. - Przepraszam. Zazwyczaj tak... - chciała przeprosić brunetkę do momentu jak poznała z kim miała do czynienia.
- Lepiej pilnuj swojego sierściucha Astrid. - wypowiedziała imię rywalki z czystą nienawiścią.
- Nie pouczaj mnie Rowan. - wręcz wysyczała jej nazwisko.
Astrid Queen to stara rywalka Margaret za czasów jej pierwszej podróży. Jest ona wysoką, różowowłosą pięknością, za która nie jeden młodzieniec nie może oderwać wzroku. Posiada śnieżnobiałą cerę, ładny uśmiech, malinowe usta, prosty nos oraz jasnoniebieskie tęczówki wypełnione czystym złem. Była ubrana w wrzosową sukienkę z krótkim rękawem oraz falującym dołem, czarne rajstopy oraz ciemnofioletowe trampki. Jej główną partnerką była Delcatty, która pokonała Miley podczas pierwszych zawodów. Po występie padło wiele niemiłych jak na dziesięciolatki słów przez co nastolatki zaczęły rywalizację. Astrid podobnie jak Margie szybko zakończyła swoją przygodę z pokazami z przyczyn zdrowotnych. I wtedy słuch po niej zaginął.
- Witaj księżniczko. - zaczęła z ironią konwersację Margie. - Co cię tutaj sprowadza? - nastolatka skarciła się w myślach za idiotyczne pytanie.
- Pokazy. - oznajmiła dumnie. - Ja i Delia zdobędziemy wstążkę z łatwością wdeptując was w ziemię.
- Chyba w snach. - stwierdziła. - Moja Miley pokona twojego pieszczocha jednym ruchem.
- Umowa stoi. - powiedziała z szyderczym uśmiechem na twarzy. - Tylko dostań się do finału, jeśli oczywiście nie zostaniesz zmiażdżona przez groźnych dziesięcioletnich koordynatorów.
Po czym dumnie odeszła. Margaret, aż trzęsło ze złości na samą myśl o tym, że przeciwniczka zdobędzie wstążkę i z uśmiechem na twarzy będzie ją pokazywać na każdym kroku brunetce.
- Miley. Trzeba zacząć nasz trening specjalny. - oznajmiła przez zaciśnięte usta.

Glameow i Margaret przemierzały Floaromę w zawrotnym tempie rozsyłając wokół siebie nieprzyjemną aurę. Jeden młody trener bał się nawet podejść do nastolatki i uciekł, gdzie pieprz rośnie.
- Musimy zebrać naszą drużynę. - stwierdziła. - Owen, Gambit i Carlos na pewno się ucieszą na wznowienie powrotu podróży. Niestety mamy zbyt mało czasu, aby ich zebrać. Przydałby się jeszcze jeden podo... - nastolatka zamilkła, kiedy ujrzała potencjalnego kandydata do swojej drużyny. Czarny Pokemon pies siedział na ławce oglądając z uwagą przechodniów.
- Kurde. - zezłościła się. - Nie mam Pokeballi. Będziemy musiały inaczej do niego podejść. Może zagwizdać?
Jak pomyślała tak zrobiła. Psiak na początku patrzył na nią jak na idiotkę. Rozpoznał ją i z zadowoleniem podbiegł domagając się pieszczot.
- Jesteś idealny. - pochwaliła go...

 

Hej ;3 

Jak się Wam podoba wystrój bloga? Rozdział? W późniejszych rozdziałach będzie więcej akcji. Kolejna część może w następnym tygodniu :D.

Zakładki w trakcie pracy.